Μια νύχτα κάποιος άνθρωπος είδε ένα όνειρο.

Ονειρεύτηκε ότι βάδιζε σε μα ακρογιαλιά μαζί με τον Κύριο.

Στον ουρανό εμφανίζονταν σκηνές απ' τη ζωή του.

Για κάθε σκηνή που έβλεπε, παρατηρούσε και δυο ζευγάρια αποτυπώματα ποδιών πάνω στην άμμο:

το ένα ήταν δικό του και το άλλο του Κυρίου.

Αφού άστραψε και η τελευταία σκηνή μπροστά του κοίταξε πίσω τα αποτυπώματα στην άμμο.

Πρόσεξε τότε ότι πολλές φορές στο μονοπάτι της ζωής του υπήρχε μονάχα ένα ζευγάρι αποτυπώματα.

Παρατήρησε ακόμα ότι αυτό συνέβαινε στις πιο δύσκολες και θλιβερές στιγμές της ζωής του.

Αυτό τον έκανε να απορήσει και ρώτησε τον Κύριο:
" Κύριε είπες ότι απ'τη στιγμή που αποφάσισα να σ'ακολουθήσω θα βάδιζες μαζί μου σ'όλη την πορεία. Είδα όμως ότι στις πιο ταραγμένες στιγμές της ζωής μου υπήρχε μόνο ένα ζευγάρι αποτυπώματα. Δεν καταλαβαίνω γιατί όταν σε χρειαζόμουν περισσότερο από κάθε άλλη φορά εσύ με είχες εγκαταλήψει".

Ο Κύριος απάντησε :

" Υιέ μου, πολύτιμό μου παιδί, σε αγαπώ και ποτέ δε θα σε εγκαταλείψω. Τον καιρό που δοκιμαζόσουν και υπέφερες, όπου είδες μόνο ένα ζευγάρι αποτυπώματα, ήταν τότε που σε σήκωνα στην αγκαλιά μου".